Μαντικές ικανότητες η οργανωμένο το έγκλημα?

Το 1961, εν μέσω μιας δημόσιας αντιπαράθεσης για το αν η Ελλάδα έπρεπε να γίνει ή όχι μέλος της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς, μέσα από τις σελίδες του Βήματος, είχε γράψει ο Ευάγγελος Παπανούτσος: «Ομολογώ ότι αυτή η ιδέα της μικρής Ευρώπης χωρίς σύνορα-σήμερα οικονομικά, αύριο πολιτικά και μεθαύριο εθνικά- με ενοχλεί. Σωβινιστής δεν είμαι και γνωρίζω τις οικονομικές αδυναμίες και τις πολιτικές αθλιότητες του τόπου μας.[…] Το αίσθημα το δικό μου απέναντι στο ενδεχόμενο τούτο είναι ένας σκοτεινός και έμμονος φόβος. Φοβούμαι αυτούς τους μεγάλους και δυνατούς ή τους μικρούς και πλούσιους που μιαν ωραία ημέρα οι επιχειρηματίες τους πρώτα και έπειτα οι πρωθυπουργοί και οι στρατηγοί τους έβαλαν να σχηματίσουν ένα συγκρότημα, και τώρα λένε στους άλλους: «ή σύντροφοι μαζί μας και θα σωθείτε ή έξω από τον όμιλό μας και θα σβήσετε» […]. Σ’αυτόν τον περίπλοκο και αξεδιάλυτο ιστό συμφερόντων και βλέψεων, τι λόγο έχει να μπερδευτεί μια μικρή και φτωχή χώρα σαν την Ελλάδα; Τα οικονομικά της ωφελήματα (των πολλών, όχι των λίγων) είναι αμφίβολα: σε μιαν εταιρεία πλουσίων και «εξελιγμένων» επιχειρηματιών, ο φτωχός εταίρος είναι, σχεδόν κατά κανόνα, ή καταναλωτής για εκμετάλλευση ή ευτελής υπηρέτης […]. Πολύ φοβούμαι ότι αυτές οι «ευρωπαϊκές ενώσεις» (είτε ανατολικού είτε δυτικού τύπου) που έγιναν ή σχεδιάζονται, αποτελούν μια νέα μορφή αποικιοκρατίας ύστερα από την κατάλυση των παλαιοτέρων ποικιλιών του συστήματος. Με τη μέθοδο αυτή κράτη πλούσια και ισχυρά πάνε να μεταβάλουν σε αποίκους όχι τους μαύρους της Αφρικής και τους κίτρινους της Ασίας, αλλά τους λευκούς της Ευρώπης.[…] Αφού αργά ή γρήγορα η ένωση των ευρωπαϊκών χωρών στην οποία προσχωρούμε θα γίνει πολιτικός συνασπισμός με αρκετά σαφώς διαγραφόμενες σήμερα τάσεις του σκληρού πυρήνα του να επιβληθεί κυριαρχικά στα άλλα μέλη, έχομε επίγνωση των κινδύνων που διατρέχουμε, να χάσομε ως λαός, μαζί με τον εθνικό χαρακτήρα και την εθνική μας ελευθερία; Και πως παρασκευαζόμαστε ν’αντιμετωπίσομε αυτό το ενδεχόμενο;» (Εφημ. Το Βήμα, 3 & 17.8.1961. Παρατίθεται στο Γιώργος Ρωμαίος, Η Ελλάδα των δανείων και των χρεοκοπιών, Αθήνα 2012, σσ.313-8).