Να τι θα ευχηθώ για φέτος..!
Γιορτές ξανά,
Χριστούγεννα και τα πάντα ξεκινούν σιγά σιγά να στολίζονται, από τις βιτρίνες των καταστημάτων και τα πολύχρωμα φωτεινά μπαλκόνια, μέχρι τον τρόπο που ντυνόμαστε, ακόμα και η διάθεση μας.
Όλα στολίζονται, όλα λάμπουν ή τουλάχιστον αυτά που αντιλαμβανόμαστε στην επιφάνεια, στην αλισάχνη της μικρής προσωπικής θάλασσας της ζωής μας.
Και εφήμερα νιώθουμε χαρούμενοι, στοιβαζόμαστε ασορτί με ότι λαμπερό συμβαίνει γύρω μας λες και μας λείπει η δική μας λάμψη, λες και το γεγονός μόνο του ότι είμαστε παιδιά των Αστεριών δεν είναι αρκετά φωτεινό, αρκετά λαμπερό για να ηρεμήσει τις ψυχές μας να μετριάσει τους φόβους μας και τις ανασφάλειες μας.
Πνευματικά συγχυσμένοι και κοινωνικά παραπλανημένοι περπατάμε πάνω σε αυτή την γη σαν αναπόσπαστο κομμάτι μιας αέναης αλυσίδας εσφαλμένων επιλογών και όχι σαν σάρκα της ίδιας της γης, το ίδιο νερό, το χώμα, το οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα που αποτελούν τον μόνο σίγουρο και κοινό μας πρόγονο, τα Αστέρια.
Στα 15 και στα 30 αν σκέφτεσαι έτσι θεωρείσαι ονειροπόλος, μεγαλώνοντας εάν συνεχίζεις και σκέφτεσαι έτσι εξελλίσσεσαι σε ρεαλιστή.
Κάποτε πίστευα ότι ο ρομαντισμός είναι το αντίθετο του ρεαλισμού, σήμερα πιστεύω ότι το να είσαι ρεαλιστής είναι η πιο ρομαντική συμπεριφορά που θα μπορούσες να έχεις απέναντι σε αυτή την "αστραπή που ονομάζουμε ζωή" όπως είπε και ο Καζαντζάκης και ότι τελικά έτσι κατανοείς την φύση του ανθρώπου, την φύση όλων μας, με τα καλά του και τα κακά του.
Τότε, όταν συμβεί αυτό, νιώθεις τα πράγματα να τοποθετούνται μπροστά στα μάτια σου στην φυσική τους θέση, τα μικρά είναι μικρά και τα μεγάλα μεγάλα.
Όχι σύμφωνα με κάποια κοινωνική, πολιτική ή θρησκευτική νόρμα αλλά με το απόλυτα αναζωογονητικό και συνάμα καθοριστικό συναίσθημα ότι όλα και όλοι συνδέονται μεταξύ τους με το ίδιο φως, την ίδια έκλαμψη δημιουργίας, το ίδιο θαύμα συμβαίνει παντού και για σχεδόν 14 δισεκατομμύρια χρόνια, τα τελευταία 200.000 χιλιάδες χρόνια προστέθηκε σε αυτόν τον κοσμικό καμβά και ο Άνθρωπος, το μεγαλύτερο από όλα τα θαύματα.
Μέσα μας, έξω μας, γύρω μας στις ίδιες τις ζωές μας που σαν να έχουμε κερδίσει το μεγαλύτερο διαγαλακτικό τζακποτ γιατί, κόντρα στις πιθανότητες και σαν πραγματικό θαύμα, είμαστε εμείς εδώ, παίρνοντας αναπνοές, δίνοντας φιλιά, χαρίζοντας αγκαλιές, κάνοντας λάθη, αγαπώντας, συγχωρώντας.
Άλλωστε, όπως είπε και με τόσο γλυκιά μελαγχολία ένας από τους κορυφαίους βιολόγους στον πλανήτη ο Richard Dawkins, "Όλοι θα πεθάνουμε και εμείς είμαστε οι τυχεροί..
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα πεθάνουν ποτέ γιατί ποτέ δεν θα γεννηθούν."
Εγώ φέτος αισθάνομαι πιο τυχερός, πιο ειλικρινής με τον εαυτό μου, αισθάνομαι ότι τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα είναι απλά η αιτία αλλά η αφορμή.
Το "καλές γιορτές" δεν θα είναι απλά μια ευχή, θα είναι το πέπλο που θα φοράω έτσι λίγο ριχτά και ανέμελα πάνω μου όχι μόνο για τα Χριστούγεννα αλλά και για όσες περιστροφές ακόμα θα έχω την τύχη να ταξιδέψω γύρω από τον βαρυτικό γητευτή μας, τον Ήλιο.
Θα κάνω την ζωή μου και το υπόλοιπο ταξίδι μου στα άστρα μια γιορτή, οφείλω να το κάνω για μένα..να το μεταλαμπαδεύσω σε άλλους.
Επιβάλλεται να συμβεί σε όλους μας, δεν μας αξίζει τίποτα λιγότερο.
Φέτος ας αγαπήσουμε όχι απλά ο ένας τον άλλον αλλά καταρχάς τον εαυτό μας, ας μοιράσουμε αγάπη και γνώση απλόχερα.
Φέτος εύχομαι, να συνεχίσω να αγαπώ και να βλέπω κάθε συνάνθρωπο μου σαν αυτό που πραγματικά είναι, ένα θαύμα!
Εσύ για φέτος τι θα ευχηθείς....;
"Γεννιόμαστε όλοι ίδιοι, μια χούφτα όνειρα σμιλευμένα με αστρόσκονη και ανάσες και μέχρι να πεθάνουμε γράφουμε την δική μας, μοναδική ιστορία."
Sonador D.
Χριστούγεννα και τα πάντα ξεκινούν σιγά σιγά να στολίζονται, από τις βιτρίνες των καταστημάτων και τα πολύχρωμα φωτεινά μπαλκόνια, μέχρι τον τρόπο που ντυνόμαστε, ακόμα και η διάθεση μας.
Όλα στολίζονται, όλα λάμπουν ή τουλάχιστον αυτά που αντιλαμβανόμαστε στην επιφάνεια, στην αλισάχνη της μικρής προσωπικής θάλασσας της ζωής μας.
Και εφήμερα νιώθουμε χαρούμενοι, στοιβαζόμαστε ασορτί με ότι λαμπερό συμβαίνει γύρω μας λες και μας λείπει η δική μας λάμψη, λες και το γεγονός μόνο του ότι είμαστε παιδιά των Αστεριών δεν είναι αρκετά φωτεινό, αρκετά λαμπερό για να ηρεμήσει τις ψυχές μας να μετριάσει τους φόβους μας και τις ανασφάλειες μας.
Πνευματικά συγχυσμένοι και κοινωνικά παραπλανημένοι περπατάμε πάνω σε αυτή την γη σαν αναπόσπαστο κομμάτι μιας αέναης αλυσίδας εσφαλμένων επιλογών και όχι σαν σάρκα της ίδιας της γης, το ίδιο νερό, το χώμα, το οξυγόνο και διοξείδιο του άνθρακα που αποτελούν τον μόνο σίγουρο και κοινό μας πρόγονο, τα Αστέρια.
Στα 15 και στα 30 αν σκέφτεσαι έτσι θεωρείσαι ονειροπόλος, μεγαλώνοντας εάν συνεχίζεις και σκέφτεσαι έτσι εξελλίσσεσαι σε ρεαλιστή.
Κάποτε πίστευα ότι ο ρομαντισμός είναι το αντίθετο του ρεαλισμού, σήμερα πιστεύω ότι το να είσαι ρεαλιστής είναι η πιο ρομαντική συμπεριφορά που θα μπορούσες να έχεις απέναντι σε αυτή την "αστραπή που ονομάζουμε ζωή" όπως είπε και ο Καζαντζάκης και ότι τελικά έτσι κατανοείς την φύση του ανθρώπου, την φύση όλων μας, με τα καλά του και τα κακά του.
Τότε, όταν συμβεί αυτό, νιώθεις τα πράγματα να τοποθετούνται μπροστά στα μάτια σου στην φυσική τους θέση, τα μικρά είναι μικρά και τα μεγάλα μεγάλα.
Όχι σύμφωνα με κάποια κοινωνική, πολιτική ή θρησκευτική νόρμα αλλά με το απόλυτα αναζωογονητικό και συνάμα καθοριστικό συναίσθημα ότι όλα και όλοι συνδέονται μεταξύ τους με το ίδιο φως, την ίδια έκλαμψη δημιουργίας, το ίδιο θαύμα συμβαίνει παντού και για σχεδόν 14 δισεκατομμύρια χρόνια, τα τελευταία 200.000 χιλιάδες χρόνια προστέθηκε σε αυτόν τον κοσμικό καμβά και ο Άνθρωπος, το μεγαλύτερο από όλα τα θαύματα.
Μέσα μας, έξω μας, γύρω μας στις ίδιες τις ζωές μας που σαν να έχουμε κερδίσει το μεγαλύτερο διαγαλακτικό τζακποτ γιατί, κόντρα στις πιθανότητες και σαν πραγματικό θαύμα, είμαστε εμείς εδώ, παίρνοντας αναπνοές, δίνοντας φιλιά, χαρίζοντας αγκαλιές, κάνοντας λάθη, αγαπώντας, συγχωρώντας.
Άλλωστε, όπως είπε και με τόσο γλυκιά μελαγχολία ένας από τους κορυφαίους βιολόγους στον πλανήτη ο Richard Dawkins, "Όλοι θα πεθάνουμε και εμείς είμαστε οι τυχεροί..
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα πεθάνουν ποτέ γιατί ποτέ δεν θα γεννηθούν."
Εγώ φέτος αισθάνομαι πιο τυχερός, πιο ειλικρινής με τον εαυτό μου, αισθάνομαι ότι τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα είναι απλά η αιτία αλλά η αφορμή.
Το "καλές γιορτές" δεν θα είναι απλά μια ευχή, θα είναι το πέπλο που θα φοράω έτσι λίγο ριχτά και ανέμελα πάνω μου όχι μόνο για τα Χριστούγεννα αλλά και για όσες περιστροφές ακόμα θα έχω την τύχη να ταξιδέψω γύρω από τον βαρυτικό γητευτή μας, τον Ήλιο.
Θα κάνω την ζωή μου και το υπόλοιπο ταξίδι μου στα άστρα μια γιορτή, οφείλω να το κάνω για μένα..να το μεταλαμπαδεύσω σε άλλους.
Επιβάλλεται να συμβεί σε όλους μας, δεν μας αξίζει τίποτα λιγότερο.
Φέτος ας αγαπήσουμε όχι απλά ο ένας τον άλλον αλλά καταρχάς τον εαυτό μας, ας μοιράσουμε αγάπη και γνώση απλόχερα.
Φέτος εύχομαι, να συνεχίσω να αγαπώ και να βλέπω κάθε συνάνθρωπο μου σαν αυτό που πραγματικά είναι, ένα θαύμα!
Εσύ για φέτος τι θα ευχηθείς....;
"Γεννιόμαστε όλοι ίδιοι, μια χούφτα όνειρα σμιλευμένα με αστρόσκονη και ανάσες και μέχρι να πεθάνουμε γράφουμε την δική μας, μοναδική ιστορία."
Sonador D.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου